Gene hasret. Gözyaşları sel. Özlem cümleleri ağıt oldu. Çaresizlik üşüttü beni. Bebek, zor yumdu ağlamaktan şişmiş deniz gözlerini. Uykuya dalamadı, sitemle, hatıralarıyla bölündü uykusu. Bir başka özlemdi bu geceki. Daha bir yaktı içimi. Senelerdir yanan ateşi bir başka körükledi bu gece, yetimimin dedikleri. Yanık yanık okunan sabah ezanı bir an düşüncelerimden sıyırdı beni: Essalâtu hayrun minen nevm diyordu. Namaz uykudan hayırlıdır. Manevi bir teselli sardı içimi. ‘Yaradan Mevlâ’m elbet bizi kayırır.’ dedim. Ellerimi semaya açtım. Dua ettim: ‘Bizi bu dertten kurtar Yarabbi!’ diye.